17ம் நூற்றாண்டு. நெல்லை மாவட்டத்துக் கடையம் கிராமம். தெலுங்கு வடுகர் இனத்தைச் சேர்ந்த பொன்மாரி பிரசவ வலியால் துடித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். அவளுடைய கணவர் அனஞ்ச பெருமாள் வீட்டுக்கு வெளியே தவித்தபடி நடைபோடுகிறார்.
"ஏலே! பெருமாளு... ஏன் இப்படி அலையுறே? நீ இப்படி அலையிறதாலே உம் பொஞ்சாதிக்கு வலி கொறைஞ்சுருமாக்கும்! பூமியிலே ஜனிக்கிற நேரம் வந்தா அரை நொடிகூட சிசு வயித்துலே தங்காது. கல்யாணியம்மா, கோமதியம்மா! இந்த தடவையாவது பொண்ணு பொறக்கணுமேன்னு வேண்டிக்க" என்றார் பெருமாளின் சித்தப்பா.
"போ, சித்தப்பு! இப்படித்தான் ஒவ்வொரு தடவையும் வேண்டிக்கிட்டு ஏழு ஆம்பிளைப் பிள்ளை பொறந்தாச்சு! ஏழு சாய வேட்டிக்கு நடுவிலே ஒரு பாவாடை காய வேண்டாமான்னு ஆத்தா புலம்புறா! ஆயிரந்தான் மணி மணியா மருமகளைக் கொண்டாந்தாலும் ஒரு மகளுக்கு ஈடு வருமா?" அலுத்துக் கொண்டார் பெருமாள்.
குழந்தை அழும் சப்தம் சங்கீதமாய் ஒலித்தது. "டேய்! இந்த வாட்டி பொட்டப் புள்ளதான்! குரலே சொல்லுதே! பஞ்சமி திதி. மீன ராசி. ரொம்ப அதிர்ஷ்டமாயிருக்கும்லே" உற்சாகமானார் பெரிய மாமன்.
பிறந்தது பெண்தான்! அதன் தங்க நிறத்தைப் பார்த்து "பொன்னிறத்தாள்" என்றே பெயர் சூட்டினர். பொத்திப் பொத்தி வளர்த்தனர். குமரிப் பருவமும் வந்தது.
மதுரையை ஆண்ட திருமலை நாயக்கரின் உறவினரான தளவாய் நாயக்கரின் புதல்வன் இணைசூரப்பெருமாள் கட்டிளங்காளை. குற்றால அருவியில் குளித்தவன், சினேகிதர்களோடு வாண தீர்த்தம் புறப்பட்டான். வழியில் கடையம் சுனைக்கு வந்து நீராடியவன் கண்ணில், ஸ்நானம் செய்துவிட்டு தோழியருடன் திரும்பிய பொன்னிறத்தாள் சிக்கினாள். வைத்த கண்ணை எடுக்க மாட்டாமல் திணறினான்.
"குட்டி! உன் பேரென்ன?"
"இதோ பாருங்க! இந்த குட்டி, கிட்டிங்கிற வேலை எல்லாம் எங்கிட்டே வேணாம்! எம்மேலே ஆசைப்பட்டா எங்கப்பா கிட்ட வந்து முறைப்படி பொண்ணு கேளுங்க. குதிரை மேலே வந்தவரானாலும் எம்பொறந்த வீட்டை மதிச்சுப் பேசணும். கடயம் அனஞ்சபெருமாள் மக நான்" என்று வெட்டு ஒன்று துண்டு ரெண்டாகப் பேசினாள் பொன்னி.
வாண தீர்த்தம் ஆடாமலேயே நண்பர்களுடன் மதுரை திரும்பினான் குமரன். அவன் தந்தையிடம் நடந்ததைச் சொன்னார்கள் நண்பர்கள். மகனின் ஆசையைத் தீர்க்க சீர்வரிசையோடு கடையம் வந்தார் தளவாய் நாயக்கர். பொன்னியின் அதிர்ஷ்டத்தைக் கண்டு ஊரே வியந்தது. தளவாய் குடும்பம் என்றால் சாதாரணமா?
திருமணம் வெகு சிறப்பாய் நடந்தது! ஏழு சகோதரர்களும், பெற்றோரும் பிரிய மனமில்லாமல் பொன்னியை வழியனுப்பினர். இன்னும் எதைத்தரலாம் என்று இவர்கள் யோசிக்க, 'எதுவுமே வேண்டாம்' என்று தளவாய் மறுக்க 'இப்படியும் சம்பந்திகளா' என்னும்படி கூடிக் களித்தனர் இருவீட்டாரும்.
மனைவியிடம் உயிரையே வைத்திருந்தான் கணவன். அவனைப் பெற்றோரோ மருமகளைத் தாங்கித் தடுக்கிட்டனர். பொன்னி கருவுற்ற செய்தி கேட்டு பிறந்த வீட்டார் குதூகலித்தனர்.
மதுரையில் சீமந்தம், வளைகாப்பு எல்லாம் சிறப்பாக நடந்தது. "பிறந்த வீட்டில்தான் பிரசவிப்பேன்" என அடம் பிடித்த பொன்னி "வசதி என்ன வசதி! எங்க ஊரிலே தானே எங்காத்தா எட்டு புள்ளை பெத்தாங்க" என்று வாதிட்டாள். வேறு வழியில்லாமல் மனைவியைப் பெற்றோருடன் கடையத்துக்கு அனுப்பி வைத்தான் இணைசூரன்.
பொன்னிக்கு ஒன்பது மாதம். மாரியம்மன் கோயில் திருவிழா வந்தது. பொன்னி விதைத்த முளைப்பாரி முளை விடவேயில்லையே என பெற்றவள் புலம்பினாள். பூனை உருட்டிய பால் பானை உருண்டு சிதறி பால் ஆறாக ஓடியது அவள் வயிற்றைப் பிசைந்தது.
மாலை நேரம் நீராட சுனைக்குப்போக விரும்பினாள் பொன்னி. "இன்னிக்குக் கருக்கல்லே நான் கண்ட சொப்பனமே சரியில்லே! உன்னை பிடிச்சிட்டுப் போயி பலி கொடுக்கற மாதிரி... வேணாம் பொன்னி! உம் புருசனுக்கு என்ன பதில் சொல்றது. நிறை சூலி பொழுது சாயற வேளையிலே சுனைக்குப் போறதுங்கறது நல்லாவா இருக்கு? மேகம் மூடிக்கிட்டுவருது!" என்று தாய் தடுத்தாள்.
"ஹை! மழை பெஞ்சா இன்னும் சொகமாயிருக்கும்! ஏம்மா, நீ தொட்டதுக்கெல்லாம் பயப்படுறே! பிள்ளை பொறந்த பொறவு புள்ளைக்கு சளி புடிச்சுக்கும் போகாதேம்பே! வூட்டுலேயே அடைஞ்சு கெடக்கணுமின்னா நான் இங்க வந்துருக்கவே வேண்டாமே" என்று மகள் அடம் பிடித்தாள். இதற்குள் தோழிகள் பட்டாளம் வந்துவிட்டது.
"பத்திரம்! ரொம்ப நாளி தண்ணியிலே ஆட்டம் போடாம வெரசா வந்துடுங்க" என்று எச்சரிக்க மட்டுமே தாயால் முடிந்தது.
குஷியாக புறப்பட்டவர்களை ஒரு குறத்தி எதிர் கொண்டாள். தன் உயிர்த் தோழிக்கு எப்போது கலியாணம் ஆகும்' என்று பொன்னிறத்தாள் அக்கறையாய் விசாரிக்க, "அது கெடக்கட்டும், ஒங்கையைக் கொடு தாயி" என்று பொன்னியின் கையை வலுக்கட்டாயமாக இழுத்துக் குறி சொன்னாள் குறமகள்.
"எப்போ குழந்தை பொறக்கும்?" என்று ஒருத்தி வினவ, "நாளைக்கு உதயத்தை குழந்தை பார்க்காதும்மா! இன்னிக்கு ராத்திரிக் கண்டம் உனக்குத் தாண்டணுமே! வருண தேவனும், வாயு தேவனும் எச்சரிச்சுப் போக பூமிக்கு இறங்குவாங்க" என்றாள் குறத்தி.
தோழிகள் கண்களில் தெரிந்த பீதியைப் பார்த்து கையை இழுத்துக் கொண்டாள் பொன்னி.
"போதும்! நீ குறி சொன்னது, போ" என்றாள்.
"பொன்னி! திரும்பிடுவோமா?" ஒருத்தி பயத்தோடு கேட்க, "அடச்சே! பாசி மணி விக்கறவ வயித்துப் பொழைப்புக்காக உளர்றா! அதைக் கேட்டு மிரள்றியே! இன்னும் பொழுது சாயலே. ராத்திரி பத்திரமா வீட்டிலே கதவை அடைச்சிட்டு இருப்போம். வாங்கடி" என்று தைரியமாய் முன்னே நடந்தாள் அவள்.
சுனையில் ஆனந்தமாய் ஒருவருக்கொருவர் நீரை வாரி எறிந்து கேலி பேசித் திளைத்து நீராடினர். திடீரென வானம் இருண்டது. 'உய் உய்' என்று காற்றும் சேர்ந்து கொண்டது. தூறல் தொடங்கியது.
"போதும், போவோம்" ஒருத்தி கரையேற எல்லோரும் அவளைப் பின்பற்றி துணியைப் பிழிந்து உடுத்திக் கொண்டு புறப்பட்டனர். மழையும், காற்றும் வலுத்துக் கொண்டிருந்தது. தோழிகளுக்கு சீக்கிரம் ஊருக்குள் நுழைந்துவிட வேண்டும் என்ற அவசரம். வேகமாக முன்னே நடந்தார்கள். அந்த வேகத்துக்குப் பொன்னியால் ஈடுகொடுக்க முடியவில்லை! மூச்சிரைத்தது. ஒரு புளியமரத்தடியில் ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள ஒதுங்கினாள்.
காட்டாளம்மன் கோயில் பூசாரி உருளியில் பச்சரிசியுடன் போய்க் கொண்டிருந்தவர் கண்களில் பொன்னி பட்டாள்.
"ஏந்தாயி! மழை வலுக்குதுல்லே! சூலிப் பொண்ணு. வீட்டுக்குப்போ! நிற்காதே" என்று சொல்லி விட்டு அவர் கோயிலை நோக்கிப் போனார்.
காட்டாளம்மன் கோயிலில் கள்வர் கூடி இருந்தனர். மாந்திரீகன் சுடலை முத்து பூத மாரண சக்கரத்தை வைத்து பூஜை போட்டுக் கொண்டிருந்தான். கிடா, சூல் பன்றி எல்லாம் கட்டப்பட்டிருந்தன.
"இங்கே என்ன பண்றீங்க?" பூசாரி கேட்டார்.
"இந்தக் கோயில்லே புதையல் இருக்காம்! சாமியாடி சொன்னான். அதை எடுக்கத்தான் பூசை" என்றான் மாரித்தேவன். அவன் கள்வர்களின் தலைவன்.
"டேய், பூசாரியை விடாதீங்க! அவன் பொஞ்சாதி பத்து வருசம் கழிச்சு உண்டாயிருக்கா! தலைச் சூலி பொண்ணு பலி கொடுக்கணுமே" என்று சுடலை முத்து ஞாபகப்படுத்த, பூசாரி கழுத்தில் அரிவாளை வைத்தான் மாடத்தேவன்.
பூசாரி நடுநடுங்கி உருளியைக் கீழே போட்டான். "ஐயோ! என்னை விட்டுடுங்க! உங்களுக்கு எளசா ஒரு தலைச் சூலிப் பொண்ணை நான் காட்டுறேன்" என்றான்.
கள்வர்கள் அவனை இறுக்கிப் பிடித்தபடி நடக்க தூரத்திலிருந்தபடி அவன் புளியமரத்தடியிலிருந்த பொன்னியை அடையாளம் காட்டி விட்டு ஓடிப்போனான்.
"எங்க மாட்டைப் பார்த்தியா?" என்றபடி வந்த கள்வர்களை பொன்னி நம்பினாள். "இல்லியே! அண்ணே, காத்து மண்ணை வாரி இறைக்குது. தெசையே தெரியலே... ஊர் எல்லை வரை துணைக்கு வர்ரீங்களா?" அப்பாவியாகக் கேட்டாள்.
"தங்கச்சி! அது சுத்துப் பாதை! சுருக்கு வழி நாங்க காட்டறோம்" என்று திசை மாறி அவளை அழைத்துச் சென்றனர்.
பொன்னிக்கு சந்தேகம் வந்தது. சுருக்குப் பாதை என்றார்கள். இவ்வளவு நேரமாவா ஊர் வரவில்லை! "அண்ணே! என்னை நகைக்காகத் தானே கூட்டிப் போறீங்க! திருகாணி, மூக்குத்தி, கல் தாலி மொதக் கொண்டு எல்லாத்தையும் களட்டித் தர்ரேன். என்னை விட்டுடுங்க" என்று அழுதாள்.
"அட, புரிஞ்சுக்கிட்டியா! இதுவும் இருக்கட்டும். தங்கக் கட்டிப் பொதையல் எடுக்க ஒரு நிறை சூலிய பலி கொடுக்கணுமாம்; முரண்டு பண்ணாம வா" அவளை நெட்டித் தள்ளினான் ஒருவன். அம்மா கண்ட விடிகாலை கனவு பலித்து விட்டதே! குறத்தி சொன்னபடி வருணனும், வாயுவும் வந்து விட்டார்களே! காலனும் வந்து விடுவானோ? ஆசைக் கணவனின் முகமும், அன்பு சகோதரர்கள் முகமும் அவளுக்கு நினைவிற்கு வந்தது!
"இதோ, பாருங்க! நான் தளவாய் நாயக்கர் மருமக! என் மாமாவுக்கு சமாசாரம் தெரிஞ்சா உங்க தலையைச் சீவிடுவாங்க! நான் செத்துப்போனா உங்களை சும்மா விடுவேனா? பழையனூர் நீலி மாதிரி உங்க அறுபத்தோரு சாதியையும் சீரழிப்பேன்" என்று மிரட்டிப் பார்த்தாள். இதற்கெல்லாம் மசிகிறவர்களா அவர்கள்!
"அட, பயமுறுத்துறியா! இம்புட்டுச் தெரிஞ்ச எங்களுக்கு பேயைக் கட்டத் தெரியாதா?" ஒருவன் சிரித்தான்.
அவளைக் கட்டி வைத்து, பன்னீரில் நீராட்டி இருவாட்சி மாலை போட்டனர்.
அதற்கு முதல் நாள், மதுரையில் துர்சகுனங்கள் கண்ட தளவாய் நாயக்கர் மருமகளின் க்ஷேமத்தை அறிந்து வர மகனை அனுப்பி வைத்திருந்தார்.
வீட்டுக்கு வந்த மருமகனை வரவேற்று உபசரித்த பொன்னியின் பெற்றோர் "உடம்பெல்லாம்! கசகசன்னு இருக்குன்னு சுனைக்கு சினேகிதிகளோட போனா! வந்துருவா" என்றனர்.
தோழிகள் ஒவ்வொருவராய் வந்து விட்டனர். ஆனால் பொன்னியைக் காணோம். காற்றும், மழையும் அவர்களைக் கலங்க வைத்தன. லாந்தர் விளக்குகளுடன் ஏழு சகோதரர்களும், இணைசூரனும், அனஞ்ச பெருமாளும், உறவினர் பட்டாளமும் அரிவாள், வேல் கம்புகளுடன் பொன்னியைத் தேடிப் புறப்பட்டனர்.
எதிரே வந்த காட்டாளம்மன் கோயில் பூசாரி "ஐயா! அவுங்க அறுவத்தோரு பேர். கையிலே வீச்சரிவா! நான் ஒத்தை ஆள், எதிர்க்க முடியுமா? பொன்னிறத்தாளைப் பலி கொடுக்க அழைச்சிட்டுப போறதைப் பார்த்தேன்! அதுதான் விபரம் சொல்ல ஓடி வந்தேன்" என்று சொல்லி முந்திக் கொண்டான்.
கோயில் முன்னால் தலை வாழை இலையில் இறந்திருந்த குழந்தையைப் பார்த்ததுமே பாதி செத்துவிட்ட இணைசூரன், உள்ளே பொன்னியின் சடலம் கண்டு சூலத்தை நெஞ்சில் பாய்ச்சிக் கொண்டான். ஏழு சகோதரர்களும் உடன் பிறந்த ஒரே தங்கையைக் காப்பாற்ற வக்கற்றுப் போனோமே என்று உயிரை மாய்த்துக் கொள்ள, பெற்றோர் அதிர்ச்சியில் மடிந்தனர்.
ஆயுதங்களுடன் ஆவேசமாக வரும் கூட்டத்தைக் கண்டதுமே கள்வர்களும், மாந்திரீகனும் அடர்ந்த கருவேலங் காட்டுக்குள் ஓடி மறைந்தனர். ஆக புதையல் எதுவும் எடுக்க முடியவில்லை! ஆனால் கள்வர்கள் அத்தனை பேரையும், மாந்திரீகனையும் பொன்னியின் ஆவி பழி வாங்கியது. நோய் கண்டு ரத்தம் கக்கி அத்தனை பேரும் இறந்தனர். காட்டிக் கொடுத்த பூசாரியையும் பொன்னி விடவில்லை!
உடல் உபாதையால் அவன் துடிதுடித்தான். அவன் மனைவி "தாயே! உங்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமை மிகப் பெரியது தான்! சாந்தி கொள்ளுங்கள். தெய்வமாகி எங்களைக் காப்பாற்றி எங்கள் பூசையை ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்! எனக் கதற, பொன்னிறத்தாள் "குமரி மாவட்டத்தில் முத்தாரம்மான் கோயிலிலே என்னை பிரதிஷ்டை பண்ணி கொடை விழா நடத்துங்க. நான் குளிர்ந்து போவேன்" என்று கோடாங்கிக்காரன் மேல் அருள் வந்து வாக்குச் சொல்ல, அப்படியே செய்தனர். காக்கும் தெய்வமானாள் பொன்னி.
இதுதான் அம்மனான பொன்னியின் கதை
ஆர். பொன்னம்மாள் |